एका सुप्रसिद्ध उद्योगपतीची ही कहाणी. एक दिवस हापती उद्योग तयार कामाला जाण्यासाठी निघाला होता. सोबत त्याच्या घरमालक मैदानात उतरले.
“आज कसं येणं झालं ?”
उद्योगपतींनी त्यांना विचारले. कामाच्या नाद तोविसरून होता की, पाठ त्याचा घरमालक उभा आहे. घरमालक विनम्रपणे म्हणाला, “मी भाडं वसूल झाला आहे. उद्योगपती वरमला. तो म्हणाला, “हे घ्या तुमचं घरभाडं. उशीर शेअरबद्दल
क्षमा करा
घरमालकाला दिले.घरमालक उद्योगपतीला म्हणाला,
तुम्ही एवढे मोठे उद्योगपती असून भाड्याच्या घरात राहता याचे मला आश्चर्य वाटते.
उद्योगपती हसला व
म्हणाला, “मी कोण आहे यापेक्षा मी कसा आहे याला महत्त्व आहे. माझ्या
काही देशाला मी भाड्याच्या राहतो.” घरमालक काही समजत नाही.
हा संकेत त्या उद्योगपतींचा ड्रायव्हर पाहत होता. उद्योगपती गाडीत बसले आणि आपल्या परदेश प्रवासासाठी तिकीट काढायला एका एअरलाईनच्या ऑफिसात गेले. पती सामान्य माणसांसारखे रांगेत सहभागी होतात, त्यांना भेटले, त्यांना घाईघाईने पाहिले आणि म्हणाले,
सर, तुम्ही रांगेत का उभे आहात?
आम्ही तुमचे तिकीट काढून तुम्हाला आणून देतो. तुम्ही समोरच्या सोफ्यावर आरामात बसा तम्ही एवढे मोठे उद्योगपती, रांगेत उभे राहन आम्हाला लाजवू नका.
उद्योगपती म्हणाले, “आत्ता मी उद्योग उभा नाही, तुम्ही एवढी धावपळ करण्याची गरज नाही.
मी कोण आाहे यापेक्षा मी कसा आहे?
हे अधिक फायदा आहे. आरलाईनचा स्रोत हे उत्तर ऐकून चकित झाले. तिकीट निगम उद्योगपती कार्यालयाकडे निघाले. आनंदात त्यांना अनेक माणसे धावपळतआपल्या कार्यालयात जाणे दिसली. त्यांना लाज वाटली की, एवढ्या अलिशान आपण गाडी ऐकत आहोत. सामान्य माणसे मात्र किती कष्टाने ऑफिसला येतात. त्या दिवसापासून त्यांनी आपल्या गाडीत लोकांना लिफ्ट द्यायला बसवली. लिफ्ट मुलाच्या लोकांचे आनंदाचे उद्योगपती समाधान वाटणे.
ज्या दिवशी उद्योग परदेश प्रवासासाठी निघाले, त्या दिवशी आणखी एक प्रसंग घडला. हवाई सुंदर हवाई हातून त्यांच्या अंगावर कपडे उतरवणे. नंतर पाणी आणि कपडा आणून त्यांचा स्वच्छ केला.ती त्यांना शतदा त्यांची क्षमा मागितली. तिला योग्य वाटत होती, याबद्दल तिला शिक्षा होईल उद्योगपतींनी तिच्याकडे पाहिले आणि तिला विचारले, “तू माझ्या अंगावर काय सांडलेस ?’
हवाई सुंदरी भीत म्हणाली, “माझ्या हातून तुमच्या कपांवर फळांचा रस सांडला, मला क्षमा करा.
उद्योगपती हसले व म्हणाले, “पुढच्या बँकला अंगावर सोडा, विस्की
सांड, उद्योगपतींचे बोलणे ऐकून हवाई सुंदरी खुदकन हसली. तिच्या मनावरचा सगळा एका क्षणात उतरला.
असे अनेक राज्यपतींचे ड्रायव्हर पाहिले व ऐकले. त्याची उत्सुकता चाळविली. तो उद्योगपती म्हणाला,
“साहेब, तुम्हाला इतके साधे राहणेव वागणे कसे काय जमते ?
आम्ही तर अर्ध्या हळकुंडाने पिवळे होतो. तुम्ही महाराष्ट्रे उद्योगपती आणि तुम्ही किती साधे जगता?
उद्योगपती म्हणाले, मी लहान पण फार उद्दाम होतो. मला एक गव्हरस होता. एकदा माझ्या मनाविरुद्ध काही घडली होती, तेव्हा मी तिला चक्क लाथ मारली होती. ते माझ्याकडून संतापले होते, मला बदडून काढले होते. ते म्हणाले,
“तू कोण आहेस हे बिलकूल महत्त्वाचे नाही; पण तू कसा आहेस हे फार महत्त्वाचे आहे.”
आयुष्यभर माझे हे वाक्य स्मरत राहा.
तेव्हापासून मी वडिलांचे शब्द स्मरत आलो आहे. मला हे पटले आहे की,
खरोखरच आपण कोण आहोत हे ताराच. आपण कसे आहोत याची किंमत ठरते. महान जेवढे थोर पुरुष गेले, साधे साधे होते.’या *उत्तुंग *उद्योगपतीचे नाव रतन टाटा होते.
माणसे पुन्हा ती बोलतात, वागायला साधी कोणतीही नसलेली असते. खरे साधे राहणे, हेच व्यक्ती असते. व्यक्तींच्या जीवनाचे आपण अनुकरण हवे.
